Mówisz już po ormiańsku? Czas się tym pochwalić, właśnie w tym języku. Dlatego dziś nauczymy się odmiany czasownika „mówić” w czasie teraźniejszym i powtórzymy nazwy języków.

Zacznijmy od dobrej wiadomości – czasownik “mówić” w wersji ormiańskiej jest regularny, czyli podążamy znanym już nam schematem odmiany z tego tekstu. Zobaczmy, jak by to wyglądało:

խոսել (chosel)

ես խոսում եմ   (jes chosum em)

դու խոսում ես (jes chosum es)

նա խոսում է (jes chosum e)

մենք խոսում ենք (menk’ chosum enk’)

դուք խոսում եք (duk’ chosum ek’)

նրանք խոսում են (nrank’ chosum en)

Konstrukcja „Mówię po ormiańsku” jest bardzo prosta: wystarczy odmienić poprawnie czasownik i dodać do tego nazwę języka w formie podstawowej:

Ես հայերեն խոսում եմ։ (jes hajeren chosum em)

Czyli dosłownie: Ja mówię po ormiańsku (ormiański).

Takie same zdania możemy tworzyć w innych osobach i z innymi językami:

Դու լեհերեն խոսում ես։ (du leheren chosum es)

Ty mówisz po polsku.

Դուք անգլերեն խոսում եք։ (duk’ angleren chosum ek’)

Wy (Pan/Pani/Państwo) mówicie po angielsku?

Możemy też tworzyć pytania – by kogoś zapytać, czy mówi w jakimś języku, co jest szczególnie pomocne, gdy chcemy zmienić język rozmowy:

Դու՞ք եք խոսում անգլերեն։ (duk’ ek’ chosum angleren)

Czy wy/Pan/pani mówicie po angielsku?

W tym wypadku akcentujemy osobę, która ma mówić w danym języku – dlatego ormiański znak zapytania – ՞ – znajduje się na ostatniej samogłosce zaimka osobowego. Możemy akceptować tez inna część zdania, np. czasownik mówić:

Ռոիսերեն խոսո՞ւմ ես։ (rruseren chosum en)

Wtedy nasze pytanie minimalnie zmienia swój wydźwięk – podkreślamy nie kto mówi, tylko czy mówi. Z tego powodu znak zapytania znajduje się na ostatniej samogłosce czasownika (zawsze części głównej, nie czasownika pomocniczego “być”).

Jeśli chcesz przypomnieć sobie nazwy poszczególnych języków, przeczytaj ten teks o czasowniku “znać”.